| Zamorski Kordian (1890-1983) - Komendant Główny Policji Państwowej, generał dywizji Wojska Polskiego. Działacz niepodległościowy, służył w I Brygdzie Legionów Polskich, peowiak. Od listopada 1918 do 1919 organizował i dowodził II batalionem 5 pp Legionów w obronie Przemyśla i Lwowa przed zakusami nacjonalistów ukraińskich.W styczniu 1919 został dowódcą Batalionu Zapasowego 32 Pułku Piechoty w Ciechanowie, a później dowódcą II batalionu w tym samym pułku. 2 stycznia 1920 został słuchaczem II Kursu Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. 16 kwietnia tego roku skierowany został do Dowództwa 2 Armiiw celu odbycia praktyki sztabowej na stanowisku kwatermistrza. Praktykę odbył w czasie wojny z bolszewikami. 20 maja tego roku mianowany został szefem Oddziału I Polskiej Ekspozytury Wojskowej na Ukrainie. Od 5 sierpnia tego roku dowodził oddziałem ochrony Warszawy, a 30 sierpnia mianowany został zastępcą szefa Oddziału III Naczelnego Dowództwa, płk Tadeusza Piskora. Od 2 stycznia 1921 kontynuował studia w Wyższej Szkole Wojennej. 6 września tego roku, po ukończeniu nauki, otrzymał tytuł oficera Sztabu Generalnego i przydział na stanowisko zastępcy szefa sztabu Grupy Operacyjnej "Bieniakonie". W latach 1921–1923 był dowódcą batalionu i zastępcą dowódcy 35 Pułku Piechoty w Brześciu. W latach 1923–1924 był szefem sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie, a następnie dowódcą 76 Pułku Piechoty w Grodnie. W październiku 1925 przydzielony został do Inspektoratu Armii nr I na stanowisko I oficera sztabu [5]. W latach 1927–1928 był szefem Departamentu I Piechoty M.S.Wojsk., a w latach 1928–1935 zastępcą szefa Sztabu Głównego WP i szefem Oddziału I Sztabu Głównego. 1 stycznia 1931 został mianowany generałem brygady. Z dniem 25stycznia 1935 zwolniony został ze stanowiska szefa Oddziału I SG WP i przeniesiony w stan nieczynny na okres 12 miesięcy z równoczesnym oddaniem do dyspozycji ministra spraw wewnętrznych, który wyznaczył go na stanowisko komendanta głównego Policji Państwowej. W czasie kampanii wrześniowej ewakuował część kierownictwa Policji do Rumunii i na Węgry. Został internowany w obozie Băile Herculane. Po ucieczce z obozu, przez Turcję dotarł w listopadzie 1940 do Palestyny. Od listopada 1940 do sierpnia 1942 był komendantem Ośrodka Zapasowego Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich i pełniącym obowiązki dowódcy oddziałów Wojska Polskiego na Bliskim Wschodzie, a następnie zastępcą dowódcy tych oddziałów. W tym samym roku przeniesiony został w stan nieczynny. Po wojnie osiadł w Londynie, gdzie zmarł. 11 listopada 1966 Prezydent RP August Zaleski awansował go na generała dywizji. |
| 1. Dokumenty wojskowe, korepondencja oficjalna - wojskowa (m.in.rozkazy Piłsudskiego i Sosnkowskiego), dyplomy, zawiadczenia; 2. Korespondencja oficjalna, wycinki prasowe, życiorys, wspomnienia z lat 1908-1914, raport oraz materiały dot. polskiego szpiega Georga Rittera von Sosnowksiego; 3. Odpis listu w sprawie uwag do opracowania o obronie Lwowa, fragment dziennika z1930 r., korespondencja, notatki |
